• De teleurstelling van Oranje tegen Argentinië zat nog in de benen. De wil om te voetballen was zeker aanwezig. 14 tot op het bot gemotiveerde mannen stonden klaar om de strijd aan te gaan. Dit was exclusief Jonne die was te zwak ivm verkoudheid om het altijd mooie groene tenue aan te trekken. Een pakkende speech vooraf met als onderwerp ‘onoverwinnelijkheid’. The Ajay controleerde het scorebord. Alle ingrediënten waren aanwezig om keihard te strijden in deze 6 punten wedstrijd.

    Helaas vallen ingrediënten soms tegen als je deze toevoegt in een gecombineerd gerecht. Dat was nu ook het geval. De scherpte was er niet. Na 1 minuut moest Kieran al een uiterste redding doen wat resulteerde in een corner. Uit deze corner viel dan ook de 0-1. Hierna pakte we het even goed op. Afstand schoten van Joren volgde. Thijmen die een rush maakte langs de rechterkant maar teleurstellend met 0 rendement gras lag te happen in de 16 meter van de tegenstanders. Toine analyseerde vanaf de bank en kwam tot de conclusie dat er een groot gat aanwezig was op het middenveld. Dus tijd om te wisselen. De manager, iemand die altijd de juiste beslissingen neemt, bracht Tim, Toine en Casper (alias de motivator) in. Onze kansen bleven komen. We hadden het geluk en de scherpte niet aan onze zijde.
    De voetbalwet, als jij niet scoort dan doet de tegenstander het, kwam weer om de hoek en resulteerde dus weer in een 0-2.

    Het werd automatisch weer tijd voor een wissel. De normaal altijd energierijke Nilesh werd onder andere gewisseld, wat bleek….hij was al dagen ziek. Iets wat hij tot dan toe geheim had gehouden. Door pure wilskracht had hij 35 minuten kunnen spelen. De wissels brachten toch niet het gewenste resultaat. In de 40ste minuut viel de 0-3.
    De benodigde rust kwam. Tijd om in te grijpen. Van een 4-4-2 gingen we vloeiend over naar een 4-2-2-2. De aanval werd meer gezocht. Het onoverwinnelijke gevoel kwam. Duels werden gewonnen. Het publiek kwam achter ons staan. Frustratie bij de tegenstanders nam toe. We hadden ze in de wurggreep en iedereen voelde het. Door ons onverzettelijke spel kwamen we door een overduidelijke penalty (versierd door Toine – deed die goed) terug in de wedstrijd: 1-3. De tegenstanders begonnen zich niet netjes te gedragen. Joren werd uit de wedstrijd getrapt en moest in de handen gedragen het veld ruimen. Twee gele kaarten werden door een perfect fluitende scheidsrechter gegeven aan de tegenstander. Hierdoor lagen ze op de slachtbank. We konden echter niet de juiste snaar vinden om de aansluittreffer te maken. We hadden het in deze fase de wedstrijd echt wel verdiend. We deden het ons te kort. Uiteindelijk namen we steeds meer risico’s en dit bracht ons in de laatste minuut van de wedstrijd dan ook in de problemen. Kleine Thijmen gebruikte per ongeluk zijn hand (van god) om de bal uit de goal te tikken. De hele scherpe scheidsrechter zag dit. Een penalty tegen dus: 1-4.

    Al met al, wij hadden meer verdiend. Met de borst vooruit maar met een kater in het hoofd verlieten wij het veld. In de kleedkamer heerste onze positieve houding gelukkig. Liederen werden gezongen. Heldendaad verhalen werden gedeeld. Roan speelde boven zijn kunnen, zeg maar op 120%, en werd dan ook beloond met de ‘the man of the match’ bokaal.

    We hebben nu de rust van de winterstop. Iedereen traint door op zijn niveau en staat aankomend nieuwe jaar weer scherp om de punten te pakken. Heren bedankt voor een eerste mooie helft van het seizoen.